سنترال پارک نیویورک

همه‌ی ما کمابیش با سنترال پارک آشنایی داریم، همان مستطیل سبز رنگی که در دل آسمانخراش‌های نیویورک جا خوش کرده است. این بار با مروری بر دیدنی‌های این پارک تماشایی همراه شما خواهیم بود.

 سنترال پارک، محوطه‌ی سبز وسیعی است که در بخش مرکزی منهتن و در قلب شهر نیویورک واقع شده است. این پارک شهری در سال 1873 افتتاح شد. در آن زمان مساحت این پارک، 778 جریب معادل 315 هکتار بود، اما در سال‌های بعد این میزان دستخوش تغییر شده و پارک وسعت بیشتری یافت، به طوری که اکنون 843 جریب (341 هکتار)، وسعت دارد.

در 1858 فردریک لاو اُلمستد (Frederick law Olmsted) و همکارش کالورت واکس (Calvert Vaux)، برنده‌ی یک مسابقه طراحی فضای سبز شده و به دنبال آن مسئولیت طراحی و اجرای این محوطه‌ی سبز عظیم را بر عهده گرفتند. عملیات احداث پارک کمی بعد و در همان سال آغاز شد. حتی جنگ داخلی آمریکا نیز خللی در ساخت آن ایجاد نکرده و سرانجام درسال 1873 این عملیات به اتمام رسیده و سنترال پارک پا به عرصه‌ی وجود نهاد.

هزینه‌ی نگهداری و حراست از این پارک سالانه 37.5 میلیون دلار است که 83.5% آن توسط کمیسیون سنترال پارک (Consevancy Central Park)، تأمین می‌گردد. سنترال پارک را می‌توان یکی از پربازدیدترین پارک‌های ایالات متحده و یکی از معروف‌ترین پارک‌های جهان به شمار آورد.

 البته این پارک نیز همانند دیگر فضاهای سبز شهری با موانع و چالش‌های متعددی روبرو بوده است. در طول قرن بیستم با تغییر سبک زندگی مردم و ورود هر چه بیشتر ماشین به زندگی روزمره، نیاز به فضای سبز برای گردش، برگزاری پیک نیک و حتی قدم زدن کرد بیشتری یافت، به ویژه آنکه ماشین‌ها آلودگی زیادی به بار می‌آوردند. به هر روی در دل یکی از شلوغ‌ترین شهرهای جهان، فرصتی برای شهروندان فراهم آمده تا از وقت گذرانی در طبیعت بهره‌مند شده و تمدد اعصاب کنند.  این بار به سراغ سنترال پارک آمده و دیدنی‌های آن را همراه با شما مرور خواهیم کرد.

قایق سواری 

 این فعالیت مفرح همیشه پرطرفدار بوده است. بازدیدکنندگان می‌توانند قایقی اجاره کرده یا از سواری با گوندولا لذت ببرند. این راهی رمانتیک و جالب برای گشت و گذار در پارک و لذت بردن از چشم انداز تماشایی آن است. ضمن آنکه در این سفر دریایی می‌توان از باوبریج (Bow Bridge)، که دومین پل فلزی قدیمی در آمریکا است، نیز دیدن کرد، همچنین گشتی روی دریاچه واقع در پارک زده و در ماجراجویی‌ حواصیل‌، قو و دیگر مرغان ماهی‌خوار حاضر در پارک شرکت کرد.

مرغزاری گسترده

این گستره‌ی وسیع سبز رنگ که در گوشه‌ای از سنترال پارک قرار گرفته، 55 هکتار وسعت داشته و از این نظر در جهان بی‌نظیر است. فیلم‌های متعددی در این منطقه فیلمبرداری شده‌اند، همچنین بنا به عادت خاص نیویورکی‌ها، که عاشق برگزاری پیک نیک هستند، عده‌ی زیادی در این چمنزار تماشایی جمع شده، و با دوستان و اقوام به تفریح و بازی مشغول هستند. در این میان گروهی نیز تنها گوشه‌ای دراز کشیده و حین استراحت و لذت بردن از طبیعت، به کتاب خواندن نیز می‌پردازند. این محوطه از اواسط آوریل تا اواسط نوامبر جمعیت زیادی به خود می‌بیند.

کلیسای رونشان

کلیسای نوتردام دو هو در رونشان در فاصله سال های ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۵ ساخته شد و اثر خلاقه تندیس واره و ارزشمندی است  که نشان  از موقعیت  محلی  و عملکرد مذهبی دارد و کلا نمایش گنجینه ای از نوآوری و شمایل پردازی مستقل است .  در این اثر، لوکوربوزیه ،ترکیب بندی دقیق نقشه و اصل زیبایی شناسی را  همراه با آزادی عمل جسورانه ای که در معماری  نیمه  دوم قرن کسب کرده بود ، بهم درآمیخت و لحن غنایی نوینی در فرهنگ معماری به وجود آورد .

انگاره ای که بتن آرمه و مصالح ساختمانی با طبیعت در حال گفتگو بود .در ۱۹۵۰ ، لو کوربوزیه کار بر روی کلیسا را آغاز کرد . کلیسایی که در کمال سادگی ، یکی از شاهکار های معماری مدرن بهشمار می رود.

لو کوربوزیه درباره روند شکل گیری فکر این کلیسا (concept) این چنین می نویسد ایده ها در مغز من متولد می شوند و در مدت زمانی نا معین بی هدف اند و توسعه می یابند . بر فراز تپه ، من با دقت چهار افق را رسم کردم ، آنها تنها چهار عدد بودند . در شرق سایت ، بالون د آلزاس قرار داشت ، در جنوب یک دره قرار دارد ، در غرب دورنمای دشت ساون   قرار داشت و در شمال آن ،   یک دره  کوچک و  یک  دهکده قرار گرفته بود .  ولی  این ترسیم ها فاقد ارزش بود .جون آنها نحوه پیوند معماری ، بازتاب صدا و انعکاس بصری فرم ها را نشان نمی دادند .

در چهارم  جولای۱۹۵۰ ، تعداد زیادی زغال و کاغذ برداشتم و … پوست خرچنگی که در  یکی از  جزایر  نزدیک نیویورک  پیدا کرده بودم ، روی میز کار من قرار داشت ، به من کمک کرد تا سقف  کلیسا  را  به  وجود آورم .  دو لایه از بتن دارای ضخامت شش سانتیمتر و به فاصله ۲٫۲۶ متر ازیکدیگر .  این  سقف  روی دیوارهایی  که  از  سنگهای ساختمان قبلی ساخته می شود ، قرار خواهند گرفت .

عنصر کلیدی نور است ، نور فرم ها را روشن می کند و فرم ها قدرت  شگفت انگیز خود را  به نمایش می گذارند . بازی با تناسبات و پدید آوردن حوادث غیر منتظره ، یک هیجان ناگهانی را بوجود می آورد . ولی بازی خرد مندانه با اهداف ، بنیان صحیح ، استعداد جاودانگی ساختار اصلاح طلبی ، جسارت و بازی گستاخانه با این موضوعات مجزا ، کیفیت های مورد نیاز و سازنده معماری را بوجود می آورد.

پدر بلاد در باره این کلیسا می گوید : البته که دیری که بوجود آمده زیباست و تمامی مطالبی که گفته شد ، نشانه های این زیبایی است . این دیر نشان می دهد که زندگی نماز گزاران  و راهبان ، به فرم های سنتی وابسته نیست و می توان میان این زندگی و  معماری مدرن  که  نشان داده  استعدادهای برتری نسبت به نمونه های قبلی داراست ، هماهنگی برقرار کرد .

در بسیاری از موارد ، کلیسا سمبل کارهای دقیق و سنجیده لوکوربوزیه است . اصول معماری دهه ۱۹۲۰ او می رود تا جای خود را به ساختارهای مبهم و متنافض بدهد . او می کوشد تا یک طرح بی پایان و بی قاعده را بوجود آورد و به جای جوابهای آماده  ، سوالات جدیدی را مطرح سازد .

خانه های ژائول ، دیر لاتورت و این کلیسا بیان آشکار و دقیق عصر ماشین و مفاهیم منتج از آنرا بیان نمی کنند ، بلکه با استنباط از تفسیر های زندگی ، نشانه هایی از نفوذ مجازی زندگی را ارائه می کنند .

نیروهاى  سایت
سایت بنا بر روی زمین مسطح بالای یک تپه قرار دارد و مسیر دسترسی به آن از پایین تپه در سمت جنوب شرقی آن سایت واقع است .قسمت غربی مسیر با درختان محصور شده است و این مسیر از جبهه غربی سطح صاف بالای تپه به آن  وارد  می گردد.در فاصله زیادی از قسمت شرقی سایت ، درختان جنگل لبه شرقی سایت را بوجود آورده اند . در میان این تپه پر درخت ، سطح  صاف و  کوچکی در جبهه غربی آن  قرار  گرفته  که دارای چشم اندازهایی به اطراف وخصوصا سمت جنوب است .

هر ساختار عمودی موجود بر روی سایت مانند یک نشانه قابل روئیت از دور عمل می کند . ولی لو کوربوزیه یک فرم محوری مستطیل شکل برای کلیسای خود انتخاب می کند زمین صاف و قرارگیری آن بر روی مرتفع ترین نقطه تپه ، اهمیت بصری مورد نیاز  را برای  قرارگیری  یک بنای ماندگار تامین می کند . سطح صاف و کوچک یک مرکز توجه است و باید نیازهای مذهبی ونیایشی این کلیسای کوچک بصورت یک حجم مرکزی در مرکز ثقل سایت ارائه شود . کلیسای کوچک روی بالاترین نقطه تپه و در امتداد محور شرقی / غربی قرار گرفته است .  سایت بواسطه شیب خود یک جهت دارد مسیر منتهی به بنا در گوشه جنوب غربی و در کنارفضای باز روی خطوط ترازی که شیب جنوب غربی را به وجود آورده اند ، قرار گرفته است . جایگیری کلیسا حالتی مناسب و پرمعنا را برای روبروشدن با بنا درانتهای یک سفر زیارتی بوجود می آورد. لو کوربوزیه با توجه به حالت مایل سایت ، محدوده های مجزایی را برای ورود ومحل تجمع زائرین در فضای باز تعبیه نموده است مسئله مهم ، نحوه جایگیری و شکل گیری بنا برای برقراری ارتباط میان مسیر حرکت ، بنا و حالت مایل سایت است . نخستین مسئله ، انطباق مسیر مایل و محور طولی کلیسا است . یک سطح مقعر قادر است توالی حرکت مورد نیاز برای قسمت انتهایی مسیر را تامین نماید . محور متقاطع بر اثر فرم درختان محصور کننده قسمت غربی تغییر جهت داده است . این تغییر جهت به طراحی مسیرحرکتی بسوی محور کلیسا کمک می کند . مسیر حرکت به کمک یک محور متقاطع به سوی محور اصلی کلیسا می رود .

ویلا ساوا ، شاهکار مدرنیسم

ویلا ساوا ، شاهکار مدرنیسم

یک قطعه زمینِ خوب خودبه‌خود معماریِ ارزشمندی را به‌وجود نمی‌آورد، اما به پدیدآمدنش کمک می‌کند. صرف‌نظر از لذت حمام‌کردن در وانی آبی‌رنگ، درازکشیدن زیر آفتاب و داشتن چمن‌زاری محصور با درختان میوه که کمتر از یک ساعت رانندگی با پاریس فاصله دارد، ویلا ساوا ارزش‌هایی را بازتاب می‌دهد که در طول زمان در برابر تغییر مقاوم بوده‌اند. گرچه ویلا ساوا به این ارزش‌ها فرمی بدیع و دقیق می‌دهد، نتیجه آن‌قدر که ما خواهانِ تصورش هستیم، ناب نیست.

 پندار شهرِ ایدئال در قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم که بر مبنای جداسازی عملکردهای شهری بود، باعثِ جداشدن طبقات اجتماعی در شهر هم شد. در طول انقلاب صنعتی، طبقات بالا خانه‌های شهری می‌ساختند اما همچنان در حومه‌ی شهر اقامت می‌کردند. طبقه‌ی متوسط  جدید، خانه‌های شهری خود را در جاهایی چون بلگرِیویا پَدینگتون و کنزینگتون برپا می‌کردند تا خود و ثروت جدیدشان را از لنگرگاه‌ها، آسیاب‌ها و راه‌آهن که منشأ  ثروتشان بود – جایی که کارگران کار می‌کردند- جدا کنند. نتیجه‌ی منطقی این ذهنیت این بود که محکومان -دون‌‌شأن‌ترین طبقه در جامعه- تا استرالیا تبعید شوند.

درونِ خانه‌هایِ شهریِ بزرگ‌تر، تقسیم‌بندیِ مشابهی از عملکرد و طبقه وجود داشت. خدمتکارانْ محلِ کار، راه‌پله و جایی مجزا برای زندگی داشتند؛ حتی داخلِ اقامتگاهِ خدمتکاران، اتاق‌های شخصی سلسله‌مراتب مشابهی داشت. خدمتکاران حتی جداسازی عملکردهای مختلف در ساختمان را میسر کردند. در حالی که طبقات فرودست در وانی مقابل آتشِ آشپزخانه حمام می‌کردند، خدمتکاران همچون لوله‌‌ها و کانال‌های امروزی در ساختمان کار می‌کردند. جابه‌جاییِ آب گرم و سرد در ساختمان به عهده‌ی آن‌ها بود، از چراغ‌ها نگهداری می‌کردند، و زباله‌ها را دور می‌ریختند. از آنجایی که خدمتکاران امور اساسی‌ای مانند خرید کردن از مغازه‌ها و سرو کله زدن با دستفروش برای شیر، نان، سبزیجات، گوشت و ماهی را به عهده داشتند، جایگاه اهل خانه را در اجتماع مجزا [و بالا] نگه می‌داشتند. جدایی فیزیکی و اجتماعیِ طبقات در داخل خانه، همانند جداییِ فیزیکی و اجتماعی خانه از سایر طبقات در شهر بود.

در طول قرن نوزدهم، پلان خانه‌های اعیانی بزرگ در حومه‌ی شهر براساس عملکرد، قطعه‌قطعه شدند و بخش خدمه اولین عملکردی بود که جدا شد. اتاق پذیرایی خانه همچنان به تقلید از اصول پالادیو طراحی می‌شد، اما بخش خدمه با بر مبنای بهینه‌سازی  جریان کار و تسهیل در خدمت‌رسانی، جدایی مردان و زنان و جلوگیری از دزدی ظروف نقره مشخص می‌شد. گاهی بخش خدمه در زاویه‌ای از قسمتِ اصلی خانه تعبیه می‌شد که از سمت راه دسترسی به خانه رؤیت‌پذیر نباشد یا در نقاشی‌ها ظاهر نشود. جدایی عملکرد در واقع جدایی طبقات اجتماعی بود. منزلت مالکانِ خانه‌ها با محل و اندازه‌ی خانه، طراحی نما، و تعداد و دکوراسیون اتاق‌های اصلی آن مشخص می‌شد. اواخر قرن نوزدهم، تزئین به‌منزله‌ی نشانی بورژوایی نقد شد و در قرن بیستم، زیبایی‌‌شناسیِ معماریانه‌ی مدرنیسم از تمامیِ تزئیناتِ دکوراتیو پرهیز کرد و در تلاش بود که  از جداسازی  عملکردها فرم به وجود بیاورد. با این حال، چنین امری در الگوهای زندگی، ارزش‌های طبقاتی‌ای که از فرم‌های پیشین باقی مانده بود در فرمی جدید سرجای خود پابرجا ماندند.

میدان جورجینی باعث کم‌شدن محور دید به املاک عمومی شد، اما در ۱۹۲۲، لوکوربوزیه به فرمِ یکسانی در واحد ویلا-آپارتمانی برای طبقه‌ی ممتاز در شهرِ معاصرش رسید. سهم کارگران  بخش مختصری از زمین (باغ‌شهرها) بود، قطعه‌هایی در کنار ناحیه‌ی صنعتیِ و خارج از «منطقه‌ی امن» بود، خارج از کمربند سبزی که محل زندگیِ برگزیدگان را احاطه می‌کرد. اگرچه لوکوربوزیه آپارتمان‌های مرکز شهر را که چشم‌انداز دارند، به‌درستی، به‌مثابه «بنای خواستنیِ آینده» تشخیص داده بود، اندیشه‌های تفکیک اجتماعی قرن نوزدهمی را هم در طرح‌های شهری و هم در خانه‌های شخصی وارد کرد، خانه‌هایی مثل ویلا استن (۱۹۲۷-۱۹۲۶) و ویلا ساوا (۱۹۲۹-۱۹۲۸)  که عموماً به عنوان دو ساختمان دوران‌ساز جنبش مدرن تلقی می‌شوند.

عکسی از ویلا ساوا- ۱۹۲۹ -۱۹۳۰

این دو ویلا بیانگر دیدگاه لوکوربوزیه است؛ دیدگاهی متشکل از هم‌نشینی عناصر ساختار عملکردی ساختمان با عناصرِ انسانی پلان عملکردی‌ای که نور و فضا را فراهم می‌کند. در هر دوی این ویلاها، پلان‌ها عملکردها را تفکیک می‌کنند و در نتیجه، آدم‌هایی را جدا می‌کنند که این عملکردها را انجام می‌دهند. «نور» و «فضا»  شاخص‌های جدید این وضعیت هستند، اقامتگاه خدمتکاران در طبقه‌ی همکف قرار می‌گیرد که مقدار کمی از این دو عنصر (نور و فضا) را دارد. ویلا استن ورودی‌ جداگانه‌ای در نمای اصلی ساختمان برای خدمتکاران دارد. ما بدون اندیشه می‌پذیریم که کوربوزیه جلوی اشتباه گرفتن این ورودی با ورودی اصلی را به وسیله‌ی کوچک، کم ارتفاع، بدون پوشش و خارج کردنش از ساختار اصلی نما  گرفته‌است. اندازه، ارتفاع، حفاظ  و تناسبْ جدایی طبقاتی را به شیوه‌ای که ویکتوریایی‌ها اجرا می‌کردند نمایان ساخته و برپا می‌کند.

نقشه‌ی ویلا ساوا

در نگاه اول، ویلا ساوا نسب به ویلا استین غیررسمی‌تر ظاهر می‌شود. اقامتگاه خدمتکاران بازهم در طبقه‌ی همکف تعبیه شده است. در این قسمت همچنین زیرزمینی قرار دارد که در اختیار خدمتکاران و موتورخانه است که این قسمت هم از نور و هم از خلاقیتِ معمارانه تهی است. پلان‌های منتشر شده از این قسمت کم‌یاب هستند. طبقه‌ی همکف معرفِ مرزی بین دو قلمروی فضایی است که این مرز به خاطر نامرئی بودنش چندان متعین نیست. با اینکه راه‌پله‌ی خدمتکاران به شکل مجسمه‌واری در لابی واقع شده است و هرکسی در خانه می‌تواند از آن استفاده بکند. با این حال این راه‌پله، در محور  اصلی ساختمان واقع نیست و در مقایسه با شیب‌راهه‌ای که درست در مقابل ورودی قرار دارد، گزینه‌ی دوم است؛ شیب‌راهه‌ای که واضح است برای استفاده‌ی خدمه طراحی نشده است. این موضوع که راهرو و راه‌پله‌ی خدمه به تالار ورودی باز می‌شود به‌طور نظری، برخورد مسیر خدمه و ساکنان را محتمل می‌کند. با این حال، وقوع چنین امری در خانه‌ای تابستانی که برای دو نفر مقیم، دو مهمان و چهار کارمند (متشکل از راننده، آشپز، پیشخدمت و کلفت) طراحی شده است، موضوع شگفت‌آوری نیست. اما این موضوع مسئله‌ی قابل اعتنایی نیست.

لابیِ ویلا ساوا می‌تواند نشانگر تعامل این دو طبقه باشد؛ اما کاری برای تقویت آن انجام نمی‌دهد. درنظر بگیرید چه اتفاقی می‌افتد وقتی ماشینی با خانم خانه و/یا دوستانش سر می‌رسد. کلفت خانه از اتاقش فراخوانده شده یا صدای آمدن ماشین را از راه اختصصاصی ماشین می‌شنود و برای خوش‌آمدگویی به در ورودی می‌رود. راننده، ماشین را بیرون و مقابلِ در پارک می‌کند که در آن لحظه خدمتکاری که آماده‌ی گرفتن کت و کلاه است، بازش کرده است. درحالی‌که صاحبان خانه و مهمانان در حال بالا رفتن از تفرجگاه معماری[۹] هستند، خدمتکار از راه‌پله پایین می‌رود تا کت‌ها را به کلفت بدهد، ‌کلفت هم آن‌ها را آویخته یا اگر لازم باشد خشکشان می‌کند (در ورودی هیچ کمدی وجود ندارد)؛ سپس خدمتکار از راه‌پله بالا می‌رود تا یا گوش به زنگِ امری باشد یا دستورات را برای آشپز بگیرد. بله این راه‌پله‌ها بسیار پررفت و آمد است.

با توجه به برنامه‌ای که مهمانان دارند، راننده یا ماشین را در همان‌جا نگه می‌دارد و آماده به خدمت منتظر می‌ماند یا آن را پارک می‌کند. در هر دو حالت، از طریق درِ بیرونی به اتاق خود می‌رود. این موضوع برای راحتی و آسایش وی نیست. وقتی که مهمانان قصد عزیمت می‌کنند، خدمتکار با کت‌ها منتظر خواهد بود و کلاه‌ها روی طاقچه جا‌گذاری شده‌اند. راننده از طریق ورودی یا در جلویی به سمت ماشین نمی‌رود چرا که اتاق او دری به داخل ساختمان ندارد. این موضوع یا به این دلیل است که او با خدمه‌های زن دوستی نکند یا وقتی مهمانان از شیب‌راهه پایین می‌آیند باعث آمدن هوای سرد به داخل راهرونشود. برای بسیاری جای‌گیریِ روشویی در لابی و در زیر شیب‌راهه از منظر لوله‌کشی و عملکرد سؤال‌برانگیز بوده‌است، اما از منظر طبقاتی خیر. از آنجایی که کلفت تنها کسی است که از آن مرز نادیدنی عبور می‌کند، این روشویی فقط و فقط برای او است تا بعد از خواندن کتابش یا خیاطی یا هرکار دیگری که در اتاقش مشغول انجام آن بوده، دست‌هایش را پیش از ورود به بخش اصلی خانه بشوید. این زیبایی‌شناسی که ظاهراً از عملکرد، نور و فضا ناشی شده‌است، در هویت‌دهی و جداسازی طبقات اجتماعی و اینکه چه کسی از زیبایی لذت ببرد مؤثرند.

محل قرارگیری روشویی در ویلا ساوا

در نهایت، آیا کسی می‌تواند بگوید که چرا لگن دستشویی در لابیِ ویلا ساوا در موقعیتی که در پلان اصلی نمایش داده شده قرار ندارد؟ من به خاطر دارم که در تصاویر کتاب‌های قدیمی این لگن از در ورودی به وضوح قابل دیدن بود. آیا لگن جابه‌جا شده‌است؟ و اگر چنین است،  چرا؟  با در نظر گرفتن تمام چیزهایی که درباره‌ی این بنا گفته و نوشته شده‌است، گمان نمی‌کنم اولین کسانی باشم که متوجه این موضوع شده است.

معماری موزه گوگنهایم نیویورک

معماری موزه گوگنهایم نیویورک

موزه گوگنهایم نیویورک،‌ آخرین اثر فرانک لوید رایت مشهورترین معمار تاریخ آمریکا است. این شاهکار رایت طی ۱۵ سال طراحی و ساخته شد آنچه امروز باقی مانده نتیجه بارها تغییر و بازسازی است ولی هرگز ذره‌ای از شکوه این معماری بزرگ کم نشده است. موزه سلیمان رابرت گوگنهایم نیویورک از موزه‌های مشهور شهر نیویورک است. موزه در منهتن در کرانه شمال شرقی مرکز شهر قرار دارد. این موزه  در ۱۹۳۷ میلادی افتتاح گردید توسط معمار بزرگ آمریکایی فرانک لوید رایت طراحی گردید. محاسبات فنی این بنا را ویلیام وسلی پیترز انجام داد.

این موزه دارای شکل خاص و عجیب به صوت منحنی هایی مختلف طراحی شده است که در نوع خود یکی از بهترین طراحی های ساختمان در جهان است. منحنی های در ساختمان به ظاهر تصادفی طراحی شده اند ، که معمار این بنا اعلام کرده بود که بدلیل بازتاب نور به این شکل طراحی شده است .وقتی این موزه به روی عموم مردم باز شد به دلیل سبک طراحی خاص خود سر و صدا زیادی به عنوان یک ساختمان تماشایی در جهان به پا کرد.

بعد از گذشت ۱۵ سال و کشیدن بیش از هفتصد طرح جزئی و ۶ طرح کلی از ساختمان، سرانجام رایت به طراح نهایی موزه رسید و طرحی را به‌وجود آورد که امروز با نمای قوسی و رمپ داخلی مارپیچی‌اش در فهرست ۱۷ اثر ماندگار این معمار قرار گرفته است. رایت در طراحی گوگنهایم از فرمهای ارگانیک استفاده کرده است. یک فرم پیچشی که می‌چرخد و حرکت می‌کند، شبیه به یک صدف یا حلزون.

هنگامی که از لوید رایت پرسیده شد که چرا رامپ را جایگزین کف-طبقه‌های متداول در چندین تراز، کرده است او توضیح داد: برای بازدیدکنندگان موزه، وارد شدن به ساختمانی که در آن به وسیله آسانسور به بالاترین نقطه رامپی برسند و به تدریج پیرامون فضایی باز و گسترده پایین بیایند، در حالیکه همواره از حق انتخاب تغییر تراز با آسانسور برخوردار بوده و در انتها، پس از بازدید نمایشگاه، خود را در طبقه همکف نزدیک خروجی بیابند بسیار جذاب تر و دلپذیرتر می‌باشد. اگر چه در بسیاری از موزه‌های متداول، مسیرها و سیرکولاسیون عمومی در طول گالریها برای تماشای آن‌ها و برگشت به نقطه شروع و خروج از بنا تکرار می‌شوند.

پس از مرگ رایت تغییرات زیادی در موزه ایجاد شد. در سال ۱۹۶۵ بخشی از فضای اداری و در سال ۱۹۶۹ تمامی آن به فضای نمایشگاهی پیوست و فضای آن در موزه به نمایش آثار هنری اختصاص پیدا کرد و در نهایت طی عملیات وسیعی در سال های ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۲ کل ساختمان بازسازی و برج جدیدی که توسط چارلز گواتمی طراحی شده بود، در کنار آن ساخته شد. در این بازسازی برخی از تغییرات بنا نسبت به طرح اصلی رایت از جمله بسته شدن نورگیر سقفی آتریوم به طرح اصلی برگردانده شد.

در بیرون فرم تندیس گرا با ظاهری ساده و فاقد هر گونه تزیین بر روی سطوح ،الگوی فضایی درون را مشخص می کند و چشم اندازی متفاوت در بین ساختمان های مکعب مستطیل شکل شهر نیویورک ایجاد می کرد. شاید بتوان گفت این نقطه شروع طراحی موزه ها با احجام تندیس گرا بود که دیگر نه تنها آثارهنری بلکه ساختمان موزه نیز به جاذبه ای برای بازدید تبدیل شد.

آتریوم مرکزی مخروطی شکل معکوس با نور طبیعی اشباع می شود. باز شدن آن به سمت بالا حداقل سایه اندازی بر روی رامپ–طبقه را ایجاد می کند.این مارپیچ (spiral) بیان دیگری از معماری ارگانیک رایت می باشد.

فرم اسپیرال مهیج تر از مثلث ،شش ضلعی و یا دایره که در بسیاری از کارهای اولیه رایت بکار گرفته شده بود چرا که اسپیرال باز شونده به موزه گوگنهایم هم از نظر فرم و هم از نظر رنگ آمیزی اش مانند ارگانیسمی است که از درون قبرستان سر بر می آورد . نمای خارجی آن بسیار صیقلی و به صورتی زبر نازک کاری شده است و از معدود ساختمان هایی است که رایت تزیین ننمود. این بنا استوانه ای است که در آن رامپی مارپیچی از زمین تا بالا÷ادامه می یابد. فضای خدماتی و بخش اصلی مجموعه ( که همان گالری است ) با قرار گرفتن در دو حجم استوانه ای شکل از هم متمایز شده اند که این امر تعادل بصری را ایجاد می کند.

رایت به وسیله آسانسور بازدید کنندگان را به طبقه فوقانی ساختمان هدایت می کند. برای ورود نور طبیعی به مجموعه یک نورگیر در سقف بنا قرار دارد و در قسمت فوقانی دیوارها پنجره ها یکپارچه تعبیه شده است. یکی از خصوصیات منفی این بنا عدم تطابق آن با بافت شهری نیویورک می باشد.

موزه گوگنهایم نیویورک با معماری دایره‌ای و بی‌ضلع، آن‌هم درست وسط شلوغی و ازدحام جمعیت در نیویورک، با المان‌های اختصاصی فرانک لوید رایت،‌ سال‌ها است که خودش به‌تنهایی یکی از بخش‌های اصلی توریستی شهر محسوب می‌شود.

سرامیکهای ساختمانی، تعاریف و انواع آنها

شیدارک در این مقاله شما را با کاشی و سرامیکهای ساختمانی (Ceramic Tile)، انواع آنها، اطلاعات عمومی و واژه های رایج این محصول ساختمانی آشنا می کند.

سرامیکهای ساختمانی به دلیل تنوع فراوان رنگی، ابعادی، ضخامتهای مختلف و خواصی که دارند به صورت چشمگیر در صنعت ساختمان مورد استفاده قرار می گیرند. سرامیک ها در ضخامت های مختلف از 3 تا 25 میلیمتر و ابعاد کوچک از 10سانتیمتر تا سرامیکهای اسلب دیواری به ابعاد 3 متر هم تولید می شوند. به صورت کلی سرامیک ساختمانی فراورده ای است که با روشهای مختلف تولید شده و برای پوشش و تزئین سطوح کف، دیوار و همچنین سطوح داخلی و خارجی فضاهای مختلف ساختمانی و کف حوض ها و استخرها به کار برده می شود.

 

 

تعریف سرامیک براساس استاندارد آمریکایی ANSI: A137.1 : یک تایل و رویه سرامیکی، معمولا ضخامت خیلی کمتری نسبت به سطح سرامیک دارد و از رس و یا ترکیب رس و دیگر مواد سرامیکی که به آن بدنه Body سرامیک گفته می شود در حرارت بالا به گونه ای ساخته می شود که خواص فیزیکی و مشخصات مدنظر را دربر داشته باشد. سطح رویه سرامیک می تواند لعابدار Glazed و یا بدون لعاب باشد. واژه سرامیک به صورت عمومی ضخامت های کم (حداکثر تا 25 میلیمتر) را شامل می شود و سرامیکهای تولیدی با ضخامتهای بالاتر در گروه سازه ای تا محصول سطحی تقسیم بندی می شوند. همانند آجرها.

شیدارک از شما دعوت می کند برای آشنایی بیشتر با تاریخچه و مواد تشکیل دهنده سرامکیها، مقاله آشنایی با سرامیک را مطالعه نمائید.
یکی از انواع سرامیک ها، سرامیک ضد باکتری با خاصیت خودتمیز شوندگی است که در سطح رویه آنها از پوششهای فوتوکالیستی استفاده می شود که رایج ترین آنها پوشش نانو اکسید تیتانیوم می باشد.
سرامیک ضد اسید هم محصولی بدون لعاب و با جذب آب کمتر از 1.5 درصد بوده که در برابر اسیدها استحکام و مقاومت بالایی دارد.
دسته بندی سرامیک ها از جنبه های مختلف انجام می شود که در زیر به آنها اشاره می شود.

انواع سرامیک ها و کاشی های سرامیکی
اسامی مختلفی برای سرامیک ها وجود دارد که شما هم با آنها مواجه شده اید. همانند کواری، پرسلانی، موزاییکها، سنگفرش، ایتالیایی، مونو کوتارا و ... که اسامی رایج آنها بشرح زیر توضیح داده می شود:
- تایل موزاییک سرامیکی Ceramic Mosaic Tile: این سرامیک ها ضخامت حدود 6 تا 10 میلیمتر دارند و مساحت سطح آنها عمدتا کمتر از 9 اینچ مربع بوده و ترکیب آن هم پرسلانی و یا رس طبیعی می تواند باشد.
- سرامیک کواری Quarry Tile: به صورت لعابدار و یا بدون لعاب بوده و با روش اکسترودی یا فشاری تولید می شود.
- سرامیک فشاری کف Pressed Floor Tile: این سرامیک همانطور که از نامش پیداست برای استفاده در کف بوده و البته برای دیوارها و کانترها هم استفاده می شود.
- سرامیک پرسلانی Porcelain Tile: عمده خاصیت این سرامیک ها جذب آب پایین آنها است که باید کمتر از 0.5% باشد و با دو روش اکتسرودی و فشاری تولید می شوند.
سرامیک لعابدار دیواری هم نوع دیگری از سرامیک ها می باشد.
براساس تعریف استاندارد ANSI مدل دیگری برای سرامیک وجود ندارد. اسامی دیگری که برای سرامیکها شنیده می شود زیرگروههایی از تعاریف گفته شده هستند، برای مثال واژه های زیر:
- پرسلان Porcelain: کاشی نفوذناپذیر، با جذب آب کمتر از 0.5% وزن سرامیک
- سرامیک شیشه ای Vitreous (زجاجی) و نیمه شیشه ای، و غیر شیشه ای: این سرامیک ها جذب آب بالاتر از 0.5% و تا 20% را شامل می شوند که سرامیک با جذب آب بالای 7% به نوعی غیر شیشه ای نامیده می شود.
همانطور که دیده می شود جذب اب پارامتر بسیار مهمی برای انتخاب نوع سرامیک و محل مصرف آن می باشد.

طبقه بندی سرامیک براساس روش تولید
سرامیک ها را براساس چگونگی تولید به حداقل 3 دسته تقسیم می شوند:

......................................

ادامه مطلب

برای مشاهده ادامه مطلب کلیک کنید.

مقایسه کفپوش وینیلی و کفپوش لمینت

تنوع سلیقه در طراحی، در کنار افزایش توجه به طراحی داخلی فضاها و همچنین افزایش چشمگیر بازسازی ساختمانها، سبب شده که مصرف کنندگان دست به انتخاب های گوناگون در خصوص مصالح به کار رفته در ساختمان بزنند.

با توجه به تنوع بالای متریال های معماری و در نتیجه تنوع بالای محصولات کفپوش، انتخاب کفپوش مناسب برای یک فضا، کاری چندان ساده نیست و نیاز به داشتن دانش نسبی از این محصولات جهت انتخاب،کاملا محسوس است.

کفپوش لمینت و کفپوشهای وینیلی از کفپوشهایی هستند که با توجه به تنوع بالایی که در طرح و رنگ داشته و نیز با توجه به سرعت نسبتا بالایی که در اجرا دارند مورد توجه مصرف کنندگان قرار گرفته اند. مقایسه کفپوش وینیل و کفپوش لمینت، می تواند به انتخاب کفپوش برای فضای مورد نظر شما را راحتتر کرده و نتیجه ای بهتر را رقم بزند.

"شیدارک" در این مقاله کفپوش لمینت و کفپوشهای وینیلی را با یکدیگر مورد مقایسه قرار می دهد.

کفپوش وینیل(Vinyl Flooring): کفپوشی کاملا مصنوعی است که از پلی وینیل کلراید (PVC) ساخته شده است و لایه هایی از رنگ و طرح چاپ شده نیز دارد. این کفپوش بصورت تایل، رول و تخته های پارکتی تولید می شود و کفپوشی منعطف است.

برای آشنایی با لایه های کفپوش وینیل می توانید مقاله "لایه های کفپوش وینیلی"را مطالعه نمایید.

کفپوش لمینیت(Laminate Flooring):  کفپوشی است با ساختاری لایه لایه از چوب. این کفپوش علاوه بر چوب، لایه های محافظ،لایه ملامینه،لایه پرینت شده طرحدار و ... هم دارد و بصورت تایل و تخته های پارکتی در دسترس است.

برای آشنایی بیشتر با این کفپوشها می توانید مقاله "کفپوش وینیل چیست" و "کفپوش لمینت چیست" را مطالعه نمایید.

 

بررسی و مقایسه کفپوش وینیلی و کفپوش لمینت

 

• ضخامت

کفپوش وینیل ضخامتی بین 1/5 میلیمتر تا 5 میلیمتر دارد. و بصورت قابل توجهی نازکتر از کفپوش لمینت است.

ضخامت کفپوش لمینت بین 6 تا 12 میلیمتر است. این کفپوش با توجه به هسته چوبی ای که دارد همیشه ضخامت بیشتری دارد.

• راحتی

با توجه به اینکه کفپوش لمینت ضخامت بالاتری دارد و با توجه به هسته مرکزی چوبی این کفپوش، کفپوش لمینت کفپوشی راحت تر است و هنگام لمس کردن، حس بهتری را به پاها انتقال می دهد. در صورت استفاده از زیرلایه فوم در هنگام نصب این کفپوش، نرمی بیشتری را زیر پاها احساس خواهید کرد. همچنین باید یاداور شد که ،کفپوش لمینت نسبت به کفپوش وینیل کفپوشی گرم تر به حساب می آید.

اما کفپوش وینیل را اگر بصورت مستقیم روی کف بتنی  یا کف سازه ای نصب کنند، کفپوشی سرد و سخت خواهد بود. و در صورت استفاده از کفپوشهای وینیل لاکچری (luxury vinyl) این کفپوش حس نرمی را به پاهای شما انتقال خواهد داد. ولی بصورت کلی، این کفپوش از کفپوش لمینت سخت تر است.

• شکل ظاهری

کفپوشهای لمینت در طرحهایی مانند چوب، سنگ و سرامیک ...........................................

ادامه مطلب

برای مشاهده ادامه مطلب کلیک کنید.

شیشه‌های لمینیت

شیشه لمینیت نسبت به شیشه‌های معمولی از ضریب ایمنی بیشتری برخوردار است. شیشه معمولی در اثرشکست به قطعات درشت و برنده خرد شده که می‌توانند منجر به خسارات جانی و مالی عظیم گردد. شیشه‌های سکوریت در مقایسه با شیشه‌های معمولی وضعیت بهتری دارند. این شیشه‌ها در اثر شکست به قطعات ریز و غیر برنده خرد می‌شوند که هیچ گونه خطر جانی ندارند اما به هر حال شیشه فرو می‌ریزد. فلسفه پیدایش شیشه‌های لمینیت مرتفع نمودن این مشکل شیشه بود. در فرایند لمینیت میان دو یا چند لایه شیشه، میان لایه‌های پلیمری قرار گرفته و کل مجموعه تحت فشار وحرارت به صورت دائمی یکپارچه می‌گردند. مهم‌ترین مشخصه شیشه‌های لمینیت الگوی شکست آنهاست. شیشه‌ها در اثرضربه می‌شکنند اما تکه‌های شکسته به میان لایه چسبیده و شیشه یکپارچگی خود را حفظ می‌نماید.

تاریخچه

سال ۱۹۰۳ توسط یک شیمیدان فرانسوی بنام "ادوارد بندیکناس" به صورت تصادفی اختراع شد، وی در هنگام کار در آزمایشگاه مشاهده کرد فلاسک شیشه‌ای پوشش داده شده با نیترات سلولز(نوعی پلاستیک) بعد از شکست متلاشی نشده و قطعات شکسته شده به صورت پیوسته در کنار یکدیگرباقی‌ماندند. شیمیدان فرانسوی از این مشاهده الهام گرفت و از آن جهت تهیه شیشه لمینت استفاده نمود. از این اختراع برای اولین بار در جنگ جهانی اول برای تهیه شیشه ماسک گاز استفاده شد و سپس در سال ۱۹۳۹ کمپانی فورد بکاربردن شیشه لمینت را درصنعت خودرو سازی آغاز کرد.

کاربرد این نوع شیشه‌ها

·         شیشه‌های ضد گلوله، ضد سرقت، ایمن در برابر زلزله.

·         بانک‌ها، بیمارستان‌ها، استخرها، نورگیرها.

·         و بطور کلی در ایمنی و امنیت حائز اهمیت است.

·         سلول‌های فتوولتائیک

·         کف شیشه‌ای

·         شیشه‌های عایق صوتی

·         درب‌های ورودی

·         دکوراسیون داخلی

·         پنجره ساختمان‌های تجاری و مسکونی.

مهمترین ویژگی ها

شیشه‌های لمینت، سه ویژه گی عایق حرارتی، کاهش آلودگی صوتی و امنیت را به‌طور یکجا در بر دارند.

در اثر ضربه شدید به هیچ وجه نمی‌ریزد و چسبیده به طلق باقی می‌ماند. میزان صوت عبوری از شیشه را در هر محدوده فرکانسی تا میزان مشخصی کاهش می‌دهند. برخی از انواع آن‌ها از عبور حدود ۹۹ درصد از اشعه مضر فرا بنفش (UV) نور خورشید جلوگیری می‌کنند. مانع از کاهش تدریجی رنگ پارچه‌ها، فرش‌ها و مبلمان توسط نور خورشید می‌شوند.

شیشه‌های لمینت با طلق‌های 3D Elastic

در ابتدا لمینیت کردن به وسیله رزین انجام می‌گرفت. اما به علت بروز مشکلاتی مانند جدا شدن لایه‌های شیشه از یکدیگر و زرد شدن شیشه‌ها به مرور زمان، این شیوه لمینیت در اروپا و آمریکا منسوخ گردید. لمینیت کردن به وسیله طلق PVB مشکلات مرتبط به لمینیت رزینی را مرتفع نمود. اما به منظور بهبود بخشیدن به ویژگی‌های شیشه‌های لمینیت تحقیقات بر روی میان لایه‌ها صورت گرفت و منجر به پیدایش طلق‌های 3D Elastic گردید. این نوع طلق‌ها نسبت به PVB از قدرت چسبندگی بالاتری برخوردارند و مقاومت بیشتری در برابر گرما، سرما و رطوبت از خود نشان می‌دهند.

مهمترین ویژگی شیشه‌های لمینیت

·         قابلیت کشسانی بالا (کشسان بودن بالای طلق باعث می‌شود تا در اثر ضربات شدید به شیشه، طلق مقاومت نموده و پاره نشود.)

·         شفافیت عالی

·         قدرت چسبندگی فوق العاده

·         محافظت در برابر UV

·         مقاومت بالا در برابر باد

·         مقاومت خوب در برابر حرارت

·         ضد آب

·         بادوام در محیط مرطوب

·         عایق صوت.

یکی از مزیت‌های مهم طلق‌های PVB

این طلق با مواد گوناگون سازگار است به طوریکه به وسیله این طلق می‌توان شیشه‌ها را با موادی مانند پارچه و عکس لمینیت نمود که منجر به تولید شیشه در انواع طرح‌های دلخواه با کاربری زینتی و دکوراتیو می‌گردد.

شیشه سکوریت

شیشه سکوریت

سکوریت کردن یک فرایند عملیات حرارتی است که بر روی شیشه‌های ساختمانی انجام می‌شود. این فرایند را می‌توان بر روی شیشه‌های رنگی، رفلکتیو، چاپ شده یا لعاب خورده نیز انجام داد.

فرایند سکوریت کردن شیشه

·      عملیات حرارتی: عملیات حرارتی از گرم کردن یکنواخت جام شیشه تا دمای نرمی شیشه (بالای ۷۰۰ درجه سانتی گراد) می‌باشد. شیشه گرم شده بوسیله دمیدن هوای سرد به هر دو سطح شیشه سریعاً سرد می‌گردد. در این فرایند شیشه را تا مرحله نرم شدن در بالای ۷۰۰ درجه سانتی گراد حرارت داده، سپس سریعاً به دو سمت شیشه هوای بسیار خنک وزیده می‌شود.

·         در مرحله سرد سازی شیشه، لایه‌های بیرونی آن سریع تر از لایه‌های داخلی خنک می‌گردند که این امر موجب استحکام شیشه می‌گردد.

در خلال سرد شدن، سطوح شیشه سریع تر از مرکز آن سرد شده که موجب ایجاد تنش‌های دائمی و در نتیجه استحکام شیشه می‌گردد.

کوره‌های حرارتی نیز به دو صورت کانوکشن و المنتال می‌باشند. کوره‌های المنتال کوره‌های هستند که گرما با المنت به شیشه القا می‌گردد. کوره‌های کانوکشن به نسبت گرانتر از المنتال بوده ولی به دلیل القای گرما به وسیله گرمای هوا ی درون کوره سکوریت یکدست‌تر و بهتری به دست خواهد آمد.

مزایای استفاده از شیشه سکوریت

در مقایسه با شیشه خام با ضخامت‌های یکسان، شیشه سکوریت در مقابل شکستگی مقاومت بیشتری دارد، به صورتی که می‌توان گفت مقاومت مکانیکی آن بیش از ۵ برابر می‌گردد. در صورت شکست شیشه، شیشه سکوریت به قطعات کوچک با لبه‌های صیقلی تبدیل می‌شود که قدرت برش ندارند. این امر خطر صدمه را کاهش می‌دهد.

موارد استفاده

شیشه سکوریت در جائیکه استحکام، مقاومت در مقابل حرارت و ایمنی مورد نظر باشد قابل استفاده می‌باشد. عموماً شیشه سکوریت در صنعت خودرو سازی برای مقابله از خورد شدن شیشه به قطعات بزرگ از شیشه سکوریت در سمت‌ها و عقب خودرو استفاده می‌گردد.

در جلو از شیشه لمینیت استفاده می‌گردد چرا که در هنگام ضربه نمی‌شکند.

هنگامی که پارامترهایی نظیر مقاومت مکانیکی و ایمنی اهمیت قابل ملاحظه پیدا می‌کند، شیشه مقاوم‌سازی شده (سکوریت) مورد استفاده قرار می‌گیرد. معمولترین مورد استفاده این شیشه بدین خاطر که پس از شکست، بصورت قطعات ریز در می‌آید در صنعت اتومبیل برای شیشه‌های جانبی و عقب مورد استفاده قرار می‌گیرد. (برای شیشه جلو در عوض از شیشه لمینیت که هنگام شکست جدا نمی‌شود استفاده می‌گردد(

در لوازم خانگی با استفاده از ماشین آلاتی همچون سی ان سی‌ها و برش‌های تمام اتومات – دستگاهای واترجت - دستگاهای تراش با قابلیت تنظیم هر نوع برداشت - دستگاهای چاپ تمام اتوماتیک – کوره‌هایی از نوع کانوکشن – و غیره می‌تواند انواع شیشه‌های هودطرح دار با هر نوع برش اعم از پنل و بدنه– سینک‌های شیشه‌ای با طرح‌های کار شده بر روی شیشه – اجاق گاز رومیزی و فر توکار و یخچال – شیشه‌های تزیینی را تولید نمود.

در ساختمان‌سازی شیشه سکوریت برای سازه‌های بدون قاب مانند در ورودی یا هر مکانی که احتمال صدمه زدن به انسان را داشته باشد قابل استفاده است.

از دیگر موارد می‌توان به استفاده از شیشه سکوریت در ادارات اشاره کرد. اصولاً در ادارات به دلیل اینکه در سیستم‌های مدرن ترجیح داده می‌شود که فضاها به یکدیگر دید داشته باشند، استفاده از شیشه رایج شده. اما نکته اینجاست که شیشه معمولی دارای خطرات بسیار زیادی است و در صورتی که آسیبی ببیند، خطر جانی زیادی دارد. اما شیشه سکوریت این خطر را تا حد زیادی رفع کرده و در صورت شکستن، به قطعات بسیار ریزی تبدیل می‌شود که خطر جانی ندارند.

خانه مربع - رتبه اول جایزه معمار در بخش مسکونی آپارتمانی ۱۳۹۷

خانه مربع - رتبه اول جایزه معمار در بخش مسکونی آپارتمانی ۱۳۹۷

این پروژه طراحی یک خانه ۳ واحدی در شهر اصفهان، خیابان هزار جریب می باشد. قرار گیری سایت طراحی در محدوده خیابان هزار جریب و سایت تاریخی باغ هزار جریب که با الگوی طراحی و نظم شبکه ای  طراحی شده بود به عنوان بخشی از ساختار تاریخی اصفهان، ایده ی اصلی طراحی را طراحی را شکل داد. الگوی طراحی شبکه ای که با نظم شاخص و  الفبایی مشخص به تکثیر و تولید مکان ها می پردازد  و این نظم در  از جز تاکل تکرار می شود و انسجام، پیوستگی و وحدت کلی را در شهر و ساختار تاریخی بوجود می آورد. در حقیقت برای پرداختن به معماری در یک شهر باید فرهنگ، تاریخ و شرایط اجتماعی آن را شناخت که این ابعاد شاکله ی و چارچوب اصلی ایده طراحی بنا را ایجاد می نماید و باعث می شود طرح با زمینه ی خود ادغام گردد و پیوستگی، تداوم، توالی و تسلسل فضایی را در بافت شهری بوجود می آورد تا  طراحی جدید، ضرباهنگ و ریتم و الگوی غالب را در شهر ادامه دهد.

در طراحی حجم اصلی این پروژه هر مکعب یک واحد مسکونی می باشد و هندسه بنا با استفاده از نظم هندسی ساختار تاریخی اصفهان بر اساس مدول مربع طراحی شده است. فضا از واحدهای گوناگونی به وجود آمده که  به مدول پایه و هندسه مربع قابل تفکیک است و  این مدول با ترکیب، تجمیع و تغییر مقیاس فضاهای متنوعی را به وجود می آورد.که با تناسبات مشخص در فضا تکثیر شده اند. زیرا که در فلسفه طراحی ایرانی مربع گونه ای کامل، متعادل و هندسی  ماندگار است و در ذاتش قابلیت ان را دارد که بارها و بارها با چیدمانی دیگر بازتولید شود بنابراین سعی شد تا از الگو های ثابت، نظام هندسی،تناسبات ساختار تاریخی و اصول طراحی این ساختار  از جز تا کل بهره گرفت و تنها با  استفاده از تغییر مقیاس، جلوآمدگی، کم کردن از حجم و سایه روشن ها با کمترین میزان ساختار شکنی و ناهماهنگی به تنوع در طرح برسیم. این وحدت با استفاده از ۳ اصل معماری ایرانی هندسه، وزن و روشنایی می باشد. بنابراین قاعده مندی ثابت و  همسانی فرم ها از جز تاکل که نشان از یکسانی و تکرار نیست و حامل وحدتی پویا و بی نهایت است.

در انتخاب مصالح نیز بر اساس ضوابط شهری و شرایط اقلیمی آجر برای احجام اصلی انتخاب شد که بر حسب ابعاد و استاندارد به افزایش نظم و انتظام کار نیز کمک می نماید و برای پوشش قسمت های خالی بین احجام و اتصال آنها از مشبک های چوبی استفاده شد تا با استفاده از الگوی سنتی گره چینی و هندسه مشبک به کاهش نور مستقیم آفتاب کمک نماید. همچنین  ایجاد محرمیت بنماید و هندسه ی مربعی و نظام شبکه ای را نیز تکرار کند. زیرا که ایجاز در تزیینات نیز از اصول اصلی معماری ایرانی است. این شبکه چوبی که در دو جهت عمودی و افقی در یکدیگر چفت می شوند با چیدمان منظم پیوستگی بین احجام را تشدید مینماید و با بازی هندسی نور و سایه بر روی سطوح داخلی جلوه ای بهتر به بنا می بخشد . این تار و پود درهم تنیده شده ی چوب بسان تور خیال انگیزی بر بنا کشیده شده و گرداگرد بنا دور می زند و اتصال احجام صلب و واحد ها را بگونه ای شفاف برقرار می سازد  بنابراین انتخاب مصالح  با توجه به عملکرد، فلسفه و معنای هریک از فرم هاصورت گرفته است و  این همان هندسه ی ایرانی است. علاوه بر جنبه نمادین این نور در سیرکولاسیون حرکتی و هدایت مخاطب، استفاده در سقف و جداره ها با مدول مربع، نقش اساسی دارد. بن مایه های تزیینی داخلی نیز تجریدی و بر اساس هندسه ی کلی و ایده ی اصلی طراحی (الگوی شبکه ای) بناست. همچنین بر اساس تمهیدات اقلیمی نیز  از مولفه های پایدار طراحی سنتی مانند الگوی بادگیر، بهارخواب ، گودال باغچه و حوض و گیاه استفاده شده است.

نام: خانه مربع
آدرس: اصفهان، خیابان هزار جریب، کوی امام جعفر صادق، کوچه ۷
معمار: آمنه بختیار
تاریخ: ۱۳۹۴- ۱۳۹۶
مساحت زمین: ۲۵۰ مترمربع
مساحت ساخته شده: ۷۰۰ مترمربع
نوع: مسکونی
سازه: احمد بختیار
تاسیسات مکانیکی - الکتریکی: شرکت ال جی (گلد ایران)
مدیر اجرایی: احمد بختیار
گرافیک: آمنه بختیار
مصالح: آجر، چوب، شیشه
عکاس: فرشید نصرآبادی
کارفرما: حسنعلی نصرآبادی
جایزه: رتبه اول جایزه معمار در بخش مسکونی آپارتمانی ۱۳۹۷

 

ویلای هفت سنگان

ویلای هفت سنگان

باتوجه به فضاهای درخواستی کارفرما (برای طراحی یک ویلای تفریحی) و همینطور شکل هندسی و مساحت زمین سعی بر آن شد که با حجمی کشیده شده در عرض زمین بیشترین نور طبیعی جنوب را درفضاهای داخلی (بخصوص در زیر زمین) داشته باشیم. با این ایده ساده توانستیم بیشترین لند اسکیپ را مقابل ویلا فراهم کنیم که در آن عملکردهایی نظیر استخر ، تراس ، آلاچیق و پارکینگ ارتباط منطقی و روانی را با ویلا داشته باشند.

در شکل گیری حجم اولیه علاوه بر نحوه دریافت نور و سادگی در حجم ، محدودیت های سطح اشغال و ارتفاع مجاز (حداکثر دو طبقه روی همکف) نیز دخیل بودند ، که نهایتاً طرح در 2 طبقه روی زمین و یک طبقه زیر زمین شکل گرفت ، فضاهای تاسیساتی ، خدماتی ، بازی ، تفریحی و ورزشی در طبقه زیرزمین ، فضاهای عمومی و اتاق مهمان در طبقه همکف و نیز فضاهای خصوصی خواب ها در طبقه اول قرار گرفتند . ارتباط این سه طبقه به وسیله پله ای دوار از جنس فلز و از طریق یک ووید صورت پذیرفت که خود باعث ایجاد کوران طبیعی هوا شده است .

بیشترین شفافیت حجم در نمای شمالی و جنوبی تعرف شده است برای ارتباط بصری بهتربا فضای سبز سایت و استفاده از کوران و نور طبیعی ، اما در قسمت شرقی و غربی بنا بدلیل وجود همسایگی وایجاد محرمیت این شفافیت به کمترین میزان میرسد. برای جلوگیری از بوجود آمدن اغتشاشات بصری در نما و عدم غلبه حجم برسایت ، سعی شده با استفاده از متریال ساده ای مانند سیمان با رنگ سفید در کنار متریال مکملی همچون چوب به این مهم پرداخت ؛ همچنین در درون بنا نیز رنگ غالب سفید انتخاب گردید تا حس سبکی و سادگی بیشتری را در خوانایی آن نزد کاربرالقا کند. در نهایت با نظارت ، اجرای صحیح و نیز ارائه دیتیل های مختلف اجرایی برای تک تک قسمتها ، سعی گردید که به ماندگاری و طولانی شدن عمر مفید بنا و کمتر کردن هزینه مراقبت آن کمک شود.

نام: ویلای هفت سنگان
آدرس: قزوین
شرکت مشاور: دفتر معماری سهراب رفعت
معمار: سهراب رفعت
تیم طراحی: نگین عسگری، وحید جودی، محمد شوقی
تاریخ: ۱۳۹۵- ۱۳۹۶
مساحت زمین:  ۲۰۰۰ مترمربع
مساحت ساخته شده: ۷۲۰ مترمربع
نوع: مسکونی
تاسیسات مکانیکی: وحید گل محمدی
تاسیسات الکتریکی: وحید گل محمدی
تیم اجرایی: حسین گودرزی، حسن گودرزی
عکاس: وحید جودی

کارفرما: سید غفار احمدی